Lopend naar Vietnam

Xin Chao,

Een nieuw verhaal vandaag vanuit Cao Bang, Vietnam. Na een welbewogen week met vele avonturen hebben wij nu even de rust kunnen vinden aan de straat zonder naam.

Dag 31 The Trip:
Enigzins vermoeid ontwaakte wij uit onze slaap, ditmaal in een redelijk zacht bed. De dag hiervoor waren we van plan op tijd te gaan slapen maar de plannen werden gewijzigd toen we een stel Chinezen Pro Evolution Soccer zagen spelen. Laat dat nou net het spel zijn wat wij allebei erg leuk vinden! We spraken af 3 potjes te spelen zodat we een winnaar aan konden wijzen, maar natuurlijk bleef het hier niet bij omdat er nog revanche genomen moest worden, op zoek naar eerherstel. Na een 2-0 voorsprong voor Roy kwam Mathijs terug tot 2-2 waarna de score op een neer wiegde tussen de twee getrainde voetbalspelers, Mathijs domineerde met Barcelona maar het AC Milan van Roy was niet te verslaan waardoor een eindstand van 6-5 tot stand kwam. Na 4 uur gamen was het toch echt tijd om "het mandje op te zoeken" (Citaat: mevr. van Waas).

Wij werden om 7.00 uur bij de receptie verwacht aangezien wij op gehaald zouden worden door de bus chauffeur. Na even de nodige voedsel- en vochtvoorraad te hebben ingeslagen bij de lokale supermarkt kwam de man die wij verwachtte. Deze man bracht ons echter naar het station vanwaar we naar Hanoi zouden gaan. De bus stond er nog niet maar we hoefden maar even te wachten tot wij onze spullen in konden laden en onze plek in de bus op konden zoeken. Speciaal voor ons vertaalde de "busstewardess" nog even het introductiepraatje in het Engels, het klonk alleen net als het Chinees met de afsluiting Shank You. De reis verliep goed en na 3 uurtjes bereikten wij de Vietnamese grens. In de waan dat wij ons in een directe bus naar Hanoi bevonden snapten wij niet zo waarom iedereen de bus uitging. Het was al snel duidelijk, de Chinese bus mocht niet over de grens. We werden dus gedwongen te voet over de Vietnamese grens te gaan, na 2 paspoort controles kwamen we bij het immigratiekantoor waar we een formulier in moesten vullen en vervolgens een half uur moesten wachten tot ons paspoort retour kwam. Daarna nog even een gezondheidsverklaring aangeschaft (je weet maar nooit waar het goed voor is) en onze weg richting Vietnam vervolgt. The Friendship Gate was ons enigste obstakel richting Vietnam en deze passage werd dan ook met gemak genomen.

De volgende bus vanaf The Friendship Gate naar Hanoi zagen we al staan, en tot onze verbazing waren wij een van de eerste die aanwezig waren. We moesten dus weer even wachten. Na een balletje te hebben overgetrapt konden wij de bus in voor de drie uur lange reis naar Hanoi. Het weer onderweg was bewolkt met af en toe een bui, hierdoor waren de wegen modderig en vies. Na ongeveer een uur werd er weer even gestopt, hierbij werd de lunch geserveerd voor de andere buspassagiers. Na de lunch werd de bussreis weer hervat naar de hoofdstad van Vietnam. Om ongeveer half vier (Vietnamese tijd, een uur tijdsverschil met China) kwamen wij aan op een busstation in Hanoi. Een vriendelijke Engels sprekende Vietnamese sprak ons aan en had voor ons een mooie slaapplek in gedachten. Aangezien het toch maar voor een nacht was stemden wij in, en werden per taxi naar het Blue Sky Hotel in het oude Centrum (Old Quarter)gebracht.

Hanoi, bekend als hoofdstad van Vietnam maar dat is natuurlijk niet alles. De stad heeft te kampen gehad met economische dumpers, overleefde Amerikaanse bombardementen en behield de traditionele gebouwen die onder het Franse bewind de stad karakteriseerde. Vandaag de dag is Hanoi een mix van Parijse gratie en Aziatische vooruitgang. Graag willen wij de Fransen bedanken voor hun invloed in Vietnam, het ruiken van vers gebakken baguettes op meerdere hoeken van de smalle drukke straatjes is heerlijk. Na een maand noodles is een baguette met Le Vache Qui Rit of Jam toch erg lekker. In Hanoi kwam het tourisme pas laat op door het politieke wantrouwen over buitenlandse invloeden en economische veranderingen. Misschien dat daardoor de stad goed bewaard is gebleven voor bezienswaardigheden. In Hanoi is The Old Quarter een absolute aanrader, net als de Tempel van de Literatuur, de Water-poppenshow, het mausoleum van volkheld Ho Chi Minh en het Vietnamese Ethnologisch Museum.

Ons hotel bevond zich dus midden in The Old Quarter, waar wij op ons gemak een rondje hebben gelopen. Als avondeten aten we Nem (Vietnamese loempia) en een broodje Doner Kebab in een straattentje. Het bleef aan ons knagen, missie "Scarface" was nog steeds niet volbracht. Van een stel hoorde wij dat er een aantal goede kopie dvd shops verderop waren. In DVD shop Hollywood zagen we honderden DVD's maar niet onze favoriet. Gelukkig was er bij de buurman Victory nog een verzameling DVD's aanwezig waar wij wel ons heil vonden. Niet alleen Scarface werd gekocht maar ook Lost 1,2&3. Op het kaartje van het hotel stond dat er de mogelijkheid was een DVD op de kamer te kijken, dit was natuurlijk wel een goede uitkomst voor ons. We wilden een rustige avond, niet de deur uit. Om 20.00 uur waren wij terug in het hotel en vroegen wij om een DVD, deze was echter niet ter plekke en werd al snel per Motorbike (uiteraard) gebracht. Een avondje DVD kijken volgde en missie "rustige avond" was een succes. Eindelijk zouden we dan een goede nacht hebben en uitgerust de busreis van morgen te man gaan. We waren namelijk van plan om richting Cao Bang te gaan.

In Cao Bang zouden wij namelijk Fanny willen bezoeken. Via VSO, werkt Fanny namelijk aan een project in Vietnam. Een project dat gericht is op het opvangen van gehandicapte kinderen in de omgeving van Cao Bang. Vele van deze kinderen gaan nu niet naar school door een tekort aan voorzieningen. In het project wordt een centrum gebouwd waar de kinderen opgevangen worden, naar school gaan en leren zelfstandig te worden. Het doel van het project is de kinderen te integreren in de gewone basisschool met behulp van speciaal opgeleide leerkrachten en omgeving. Het centrum is nog in aanbouw maar binnen een maand moet alles in werking gezet worden. Als extern adviseuse zet Fanny haar beste beentje voor, wij waren hier wel benieuwd naar en natuurlijk ook gezellig aangezien Fanny wat vrije dagen had en het dus leuk vond dat we kwamen om ons te laten zien hoe het leven in Cao Bang er uit ziet.

Dag 32 The Trip:
Vandaag, 25 maart was Roy jarig. Een speciale verjaardag want er stond een 8 uur lange busreis op het programma. Gefeliciteerd. Na de felicitaties van het thuisfront en een verjaardagliedje aan de telefoon werd er uitgechecked en waren we klaar voor de reis. We moesten naar My Dinh, het busstation. Ondanks dat Roy nog even aan het bellen was regelde Mathijs de Xe Om (achterop de Motorbike) en vertrokken we halsoverkop richting het station. Na 20 minuten door het chaotische verkeer van Hanoi (alleen maar Motorbikes) arriveerden wij bij het busstation. Wij hadden van Fanny gehoord dat de bus van 9.00 uur goed uit zou komen maar helaas ging deze niet (natuurlijk) en moesten wij wachten tot 10.00 uur. In de tussentijd genoten wij van een lekkere baguette en waren wij nog getuige van een busbotsing. Slechts blikschade. We verwachtten dat we tickets moesten kopen dus vroegen wij het de bus chauffeur die met een pokerface 300.000 Dong vroeg. Dit leek ons een beetje veel en bij de ticketoffice waren we 160.000 dong kwijt. Tot genoegen van de chauffeur kwamen wij terug met de tickets. Om 10.00 uur vertrokken wij eindelijk naar Cao Bang in een overvolle bus. Dit was echter geen reden onderweg nog meer mensen op te pikken. Na 4 uurtjes rijden was het tijd voor de eerste stop. Na een sanitair moment waren wij klaar voor de lunch, uiteraard bestaande uit Nem. Daarna vervolgde wij de rit, en eigenlijk was het enige opmerkelijke een overdreven knikkebollende Vietnamese jongeman. Wij waren dan ook content met deze bus. Na nogmaals 4 uur kwamen we in de buurt van Cao Bang, hoog boven de zeespiegel. We hadden de instructie te stoppen bij een brug. De assistent bus chauffeur (de ronselaar) gaf het sein dat we er waren. Doordat de bus volgeladen was gooiden wij de tassen door het raam uit de bus en liepen wij Cao Bang in. Wij zijn blij met onze flight bag, aangezien onze tas hierdoor brandschoon blijft, voor alsnog. Helaas had Roy geen bereik waardoor wij Fanny niet konden bellen maar de Ronselaar gaf ons nog wel de tip de eerste "straat" rechts te gaan. Aangekomen bij de "straat" twijfelde wij even of wij hier wel af moesten slaan. Al snel wuifde enkele oudere dames naar ons. Zij dachtten vast dat we Fanny op kwamen zoeken omdat er maar weinig buitenlanders in Cao Bang wonen (welgeteld 5). We liepen dus de "straat" in en halverwege stopte wij omdat we geen idee hadden welk huis het zou zijn. Mathijs had even bereik en belde Fanny, ze zou even naar buiten komen. Heel toevallig stonden wij pal voor de voordeur!

Na een hartelijk welkom en eerste kennismaking kregen wij een rondleiding door Fanny's Crib. Het is een huis bestaande uit 4 verdiepingen, 4 balkonnen, 3 badkamers, 4 slaapkamers, keuken en washok. Niet slecht. Fanny had nog een grote verrassing in petto, speciaal voor Roy's verjaardag had ze gebakjes en soesjes gehaald. Zo werd op de verjaardag alsnog een gebakje gegeten! Na deze leuke verrassing, gingen we naar een restaurantje. Drie personen is niet zo handig op de Motorbike, Vietnamezen gaan zelfs met zn vieren op de Motorbike maar voor ons Hollanders is dat toch anders. Gelukkig was er nog een fiets waardoor we tezamen konden gaan. Op aanraden van onze gastvrouw bestelden wij Lou, een Vietnamese specialiteit. Een soort chaotische fondue met van alles en nog wat. Vis, vlees, groente en kippenembryo's. Al vinden wij dat wij tot nu toe weinig hebben geweigerd, was dit toch iets teveel voor ons. Een borrel kon vandaag niet uitblijven en deze kwam in de vorm van rijstwijn. Op typisch Vietnamese manier proostten (Chuc suc khoe) wij en deden wij ons tegoed aan de lekkernijen op tafel. Hele bakken blaadjes werden gebracht en als toetje werd er rijst, mie of brood gebracht. De keuze viel op mie en brood met La Vache Qui Rit. Tijdens het eten werden wij nog gevraagd te toosten met een van de leraressen die met zal gaan werken in het centrum en na de maaltijd zijn wij naar een barretje gegaan en sloten wij de avond af met een "meloensapje".

Dag 33 The Trip:
Vandaag werden wij om half 6 gewekt door de blaffende honden/hanen. We hadden afgesproken om 8 uur te gaan ontbijten omdat er anders niks meer over is (de Vietnamezen zijn vroege vogels). Bij de buren kregen wij rijstpannenkoekjes (Banh Chuon), waarna wij de Motorbike van een collega gingen ophalen. We mochten deze lenen vandaag omdat wij een dagje gingen Motorbiken. Na een kopje thee bij het werk, Mathijs was thuis verdwaald in Lost, keerden Roy en Fanny terug met twee Motorbikes. De rit naar Pac Bo (een natuurpark) kon worden ingezet. De eerste ervaringen met de Motorbike waren goed, we hadden beiden immers nog nooit op een scooter of brommer gereden. De weg naar Pac Bo was 55 km lang, met verschillende kwaliteiten wegdek. Het eerste stuk reden Roy en Fanny, met Mathijs achterop (die van het uitzicht genoot). Een plezierig windje kwam ons tegemoet. En Roy zn lange haren wapperden door de Vietnamese wind, intussen brak het zonnetje door en raakten de eerste Vietnamese zonnestralen de blanke huid van de jonge avonturiers. De weg leidde ons langs uitgestrekte rijstvelden, buffels, honden, etnische minderheden, archeon-hutjes, beekjes en Motorbikes. Halverwege was er een wissel van de wacht en ging Mathijs rijden. De eerste meters waren veelbelovend totdat er gekeerd werd, wat leidde tot blubbervoeten in de greppel. Lachen, gieren, brullen. Na deze hilarische actie, werd de tocht hervat en zonder calamiteiten bereikten wij Pac Bo. In anderhalf uur hadden wij 55 km afgelegd. Pac Bo staat bekend om haar bron en in dit gebied heeft volsheld Ho Chi Minh enkele dagen ondergedoken, volgens de bordjes. De langste tijd heeft hij doorgebracht in een grot, die helaas nu ingestort is, die voor Vietnamezen nog altijd erg belangrijk is. In de zondagskleren werd er trots geposeerd en enkele kiekjes geschoten. Na een wandeling rond de heldere bron werd er een lunchpauze ingelast aan het water. De lunch bestond uit water en brood, met La Vache Qui Rit. Na de lunch wandelden wij in de zon langs rijstvelden en bezochten wij nog een vleermuizengrot en een hutje van Uncle Ho (zoals Ho Chi Minh in de volksmond wordt genoemd). Na de wandeling bezochten wij nog een klein museum aan de voet van Pac Bo, waar wij een berichtje achterlieten in het gastenboek. Hierna stapten wij opnieuw op de Motorbike en met tegenwind begrepen wij waarom de Vietnamezen aan de spleetogen komen. Onderweg zijn we nog even gestopt om te wisselen en wat foto's te maken van spelende kinderen en archeon-hutjes. Echt een heerlijke dag! Tijdens de wandeling kregen wij een SMS of we ons zo snel mogelijk wilden melden bij de politie, in verband met onze veiligheid. Terug bij het kantoor leverden wij onze paspoorten in, zodat alles door hen geregeld kon worden. Fanny ging mee en wij bleven met de Directrice op kantoor. Uitgeput van rit vielen wij al snel in slaap totdat Fanny ons weer op kwam halen en wij naar de markt gingen om de boodschappen voor de avond te halen. We gingen namelijk pannenkoeken maken!

Aangekomen bij de markt zagen wij een massa van mensen, groenten, vlees, vis, fruit etc. Op de markt wordt ALLES verkocht, wij noteren: maagwanden, koeienpoten, levers, varkenskoppen, snuiten, staarten, tongen, darmen, complete eenden en honden. Na een rondje zijn we naar huis gegaan waar we een snackje aten voor het avondeten, Nem. Hierna wilden wij gaan eten ware het niet dat wij opnieuw gebeld werden over de paspoorten. We moesten naar het immigratiekantoor komen om ons te registreren. Na een half uur wachten was het Okay en mochten wij met paspoorten terug. Eindelijk pannenkoeken. De buren hadden echter een klassenavond en nodigde ons uit voor een avondmaal. Onbeschoft om te weigeren en dus sloten wij ons aan bij het gezelschap. Na een uur gillen, krijsen en foto's maken gingen we in zeer ontspannen zitstand eten. De kleermakerszit is bij ons allen geen favoriete zit maar was nu wel noodzakelijk doordat het eten op een kleed op de grond geserveerd werd. Na mie, gebakken vlees, komkommersalade en Nem bedankten wij voor de maaltijd en keerden wij terug naar huis. Opeens stond er weer iemand voor de deur voor de paspoorten, nog eenmaal nodig en dan kregen we ze morgen terug. In goed vertrouwen gaven we ze mee aan de collega en wilden wij eindelijk starten aan de pannenkoeken. We hadden rekening gehouden met het feit dat we nog pannenkoeken gingen bakken dus na een aantal afleveringen Lost smulden wij van de Nederlandse lekkernij. Afgepeigerd van deze dag, waar we vele indrukken hebben opgedaan, begonnen de oogjes dicht te vallen en gingen we slapen. Mathijs keek nog even de laatste aflevering Lost, zoals een ware verslaafde betaamd.

Dag 34 The Trip:
Vandaag had Fanny al vroeg Vietnamese les, en na even wakker te zijn geweest door de Haanhond (we zijn er nog niet achter wat het precies is) sliepen Roy en Mathijs lekker uit. Er waren nog een aantal pannenkoeken over en samen met een baguette met Jam, pindakaas en La Vache Qui Rit vormde dit een perfecte lunch. Na de lunch de laatste was erin gedaan en naar het Centrum gelopen waar Fanny komende maand zal gaan werken. In het centrum werd ons verteld hoe het allemaal in zn werk zal gaan en waarom en wat de vorderingen tot nu toe zijn, helaas geen handje werk voor ons. Na dit uitstapje zijn we teruggelopen langs dreigend grommende honden naar huis en haalden we op de markt nog wat te drinken en een aardigheidje voor de contactpersoon in Hanoi. Klaar voor een avondmaal, gingen wij naar een restaurantje waar we wat uitgestalde gerechten konden uitkiezen en zo onze eigen maaltijd samen konden stellen. Rijst, gebakken vlees, bamboe scheuten, salade en kippenkluifjes was de keus.

Na deze goede maaltijd keerden wij terug naar huis waar wij in bedenkzame tijd getracht hebben de ervaringen en gebeurtenissen van deze dagen in dit verhaal samengevat te vertellen.

Na de onderduikplek van Ho Chi Minh te hebben bezocht willen wij hem ook graag zelf ontmoeten, in het Mausoleum in Hanoi.

Morgen zullen wij de bus terug naar Hanoi nemen, waar wij ons gezelschap hopen uit te breiden met Kim en consorten.

Voor nu,


Xin Chao,


Roy en Mathijs