The Trip has come to an end!

Selamat siang!

Het is dan toch zover gekomen. Ons laatste bericht op de site vanuit tropisch Indonesie! Natuurlijk zijn de dagen in Indonesie niet stilletjes voorbij gegaan dus fasten your seatbelts, here we go!

Dag 139 The Trip:
Vandaag stond de reis naar Surabaya, Indonesie op het programma. De tassen waren al grotendeels ingepakt en om 7 uur am vertrokken we vanuit guesthouse The Village naar KL Sentrum. Als echte rugzaktoeristen liepen we met onze zwaar beladen backpacktassen naar het dichtbijzijnste metro station. We stopten in totaal twee Ringitt in de kaartjesautomaat en de tickets vielen in het voorbestemde bakje. Eenmaal aangekomen in KL Sentrum hadden we nog tijd voor een kleine versnapering. De bussen naar LCC Terminal (Low Cost Carrier Terminal) stonden downstairs al op ons te wachten. Na ongeveer 20 minuten wachten vertok de bus naar de luchthaven. Om tien uur am kwamen we aan bij LCC Terminal. We waren ruim op tijd en dit gaf ons de gelegenheid om ons ontbijt uit te breiden bij de Mac Donalds en een lekkere kop koffie te drinken bij de Coffee Bean. De lekkernijen waren naar binnengewerkt en we liepen naar de balie om onze bagasi in te checken. Het nadeel met Air Asia is dat je maar 15 kilogram bagasi mee mag nemen. Voor ons betekende dit een totaal overgewicht van 8 kilogram. Onze laatste Ringitts werden gespendeerd aan het overgewicht. Na de bagage inchecked te hebben liepen Peppie en Kokkie naar de Douane, om ons daarna naar de vertrekhal te begeven. Mathijs (Peppie) had deze keer GEEN problemen, toen Roy (Kokkie) echter door de security check heen liep, moest Kokkie zjin tas openmaken. In Azie gelden dezelfde regels als in Europa: geen vloeistoffen etc. Het volgende zat nog in de tas: Muggenspul, nog meer Muggenspul, Sterilon, Jodium etc (komt dit bekend voor moeders?) De vitaminepilletjes mochten wel meegenomen worden (Gelukkig!) De geplande tijd om te vliegen was een uur pm, maar je raad het al, vertraging. De vetraging viel mee en na een potje jokeren vlogen we om 1.45 pm naar Indonesie. Air Asia volgt een free seat beleid, dit betekent dat wij snel op zoek naar een stoel gingen. Er waren slechts twee stoelen vrij; naast een jongeman met als signalement: rode kortebroek, streepjesblouse, blond krullend halflang haar en een Guus Meeuwis brilletje (dit kan alleen maar een Nederlandse student zijn). We raakten aan de praat en na twee uurtjes vliegen kwamen we aan in Surabaya. Om precees kwart voor vier landden we op Surabaya airport. Het was tijd om een Visa on Arrival aan te vragen. Een visa kostte 25 US Dollars. Peppie en Kokkie hadden echter geld voor een visa en niet voor twee. Nadat Roy zijn visa had gehaald liep de douaneambtenaar samen met Mathijs richting de pinautomaat. De pinautomaar bagaf zich op Indonesisch grondgebeid, dus Mathijs liep samen met de douaneambtenaar langs de paspoortcontrole, langs de bagagecheck naar de pinautomaat. Op dit moment begaf Mathijs zich illegaal in Indonesie. Binnen tien minuten was alles geregeld en had Peppie ook zijn Visa. In de tussentijd was de rij naar de paspoortcontrole ook al geslonken en konden we zo doorlopen (ideaal). Na een aantal keer de uitspraken “Terimakashi” en “Sama Sama” te hebben uitgesproken gingen we op het vliegveld onze eerste Indonesische maaltijd tegemoet. Roy kreeg Soto Ayam als advies en Mathijs Nasi Goreng. Aangezien we niet in Surabaya wilden blijven en gelijk naar de Bromo vulkaan wilden gaan, pakten we linea recta de bus naar Probolingo. Een plaatsje langs de grote weg richting de vulkaan. We pakten bij het vliegveld een taxi die ons naar het busstation Purabaya bracht. De public bus stond al klaar en we konden gelijk instappen. Eindelijk konden we even rustig zitten op de ruime achterbank. Helaas dit ging niet op, om de 3 minuten kwamen er verkopers in de bus die van alles aan ons wilden verkopen en als je denkt van ze af te zijn komt er wel een luie straatmuzikant die denkt wat Rupiahs van je af te snoepen. Op een geven moment wordt je er wel een beetje gek van. Telkens: No thank you. Waarop de verkopers terug antwoorden Yes Buy, No thank You, Yes Buy, 3x No thank You. Na 3 uur rijden kwamen we aan in Probolingo. De tassen en Peppie en Kokkie werden in het donker ergens in het dorp op straat afgezet en gelijk werden we door een andere verkoper aangesproken om een ticket te kopen voor een tocht naar de Bromo vulkaan. We waren niet de enige, we kwamen nog 4 Belgen tegen die evenees op weg waren naar de Bromo. De mogelijkheid werd geboden om meteen door te gaan naar een klein plaatsje onderaan de voet van de vulkaan. We waren toch al de hele dag op reis, dus besloten we om gelijk door te gaan. Na een uur rijden in een goedgevuld minibusje (incl. surfbord) kwamen we aan bij een hotelletje. Het was inmiddels al na tienen s’avonds. De cheap cheap kamer werd gereserveerd en er werd nog snel een “dineetje’ genomen tezamen met een dikverdiende Bintang . Rond middernacht liepen we terug naar onze slaapplaats en werd het tukkie ingezet. We werden namelijk om half 4 am verwacht op te staan voor de Bromo tocht.

Dag 140 The Trip:
Om half vier am ging de wekker, in de vorm van een al oude klop op de deur. De jeeps stonden al warmdraaiend op ons te wachten en we konden samen gezellig op de voorbank plaatsnemen. Gunung Bromo is een actieve volkaan die midden in het Tengger Massief gelegen is. Het is een fantastisch vulkanisch landschap en door velen als meest imponerende bezienswaardigheid van Indonesie. De vulkaan ligt samen met twee andere vulkanen in een zandzee van 8 bij 10 kilometer. De Bromo maakt deel uit van het Tenggermassief en is gelegen in het Bromo Tengger Semeru Nationaal Park dat in Oost-Java ligt. Een populaire activiteit is de zonsopgang bekijken vanaf de rand van de krater van de Bromo, midden in het betoverende maanachtig landschap. Dat een vulkaan onvoorspelbaar blijft bleek in de zomer van 2004, toen de Bromo plotseling uitbarstte. Er zijn 2 doden gevallen (toeristen) en 2 mensen zijn gewond geraakt. Deze keer geen uitbarstingen in de vroege ochtend. Met de jeep reden we naar het uitkijkpunt aan de oostelijke zijde van het Tengger Massief. Verdwalen zouden we niet, want op deze ochtend hadden meer toeristen het idee de vulkaan te gaan bekijken. We werden bij het uitkijkpunt afgezet en omdat we nog een half uurtje moesten wachten tot de zonsopgang besloten we een lekker kopje koffie te gaan drinken, zo warm was het namelijk niet. Tijdens het goed smakende kopje koffie merkten wij op dat wij lang niet de enigste Nederlanders waren. Naast ons zat namelijk de familie Krantz. Vader Jaap was de toerleider en een gezellige prater. Ruben moest als oudste zoon nog een beetje wakker worden maar begon steeds meer op gang te komen. Na het kopje koffie zagen we iedereen dezelfde kant oplopen dus wij besloten als schapen te volgen. De zonsopgang was bij weilen te zien, wanneer de wolken besloten te verdwijnen. Het uitzicht was echter prachtig. De Bromo tezamen met de twee andere vulkanische toppen in het uitgespreide gebied. Om een beetje warm te blijven en de goede stemming erin te houden deden wij nog ons traditionele dansje, tot genoegen van een Chinese toerist die hier even een foto van nam. Na een uurtje zochten we onze Belgische kameraden weer op en gingen we op zoek naar onze jeep en chauffeur. Het tweede deel van de toer bestond namelijk uit de beklimming van de voet van Gunung Bromo. Aangedreven door de 4WD jeep scheurden we door de zwarte zandwoestijn en zagen we de voet steeds dichterbij komen. We stapten uit en na twee voeten op de grond te hebben gezet werden we al beladen door paarden. Er was namelijk de mogelijk om met een paard(je) de berg te beklimmen. Wij weigerde op de gebruikelijke Aziatische manier, No Thank You. We konden na Ko Phangan wel wat lichamelijke inspanning gebruiken en dus zetten we forse tred richting de eerste traptreden. Als een duveltje uit een doosje stond Jaap en consorten ook weer naast ons en gingen we gezamelijk de berg op. Bovenop was het super, of de zwavel goed voor de gezondheid is weten we niet. Waarschijnlijk niet, aangezien iedereen al snel begon te hoesten. Over het smalle randje liepen langs de krater. Aan de rechterkant de mond van de Bromo, een zekere dood. Aan de linkerkant een ravijn wat veel weg had van de grote glijbanen uit het waterpark van Saigon. Balanceren en blijven staan was ons motto. Ook gingen we nog even snel op de foto met de familie Krantz. Het gebied was nu nog beter te zien en we waren blij dat we de Bromo bezocht hadden op weg naar Bali. Eenmaal terug in het hotel hadden we 30 minuten de tijd voor een ontbijtje en de tas te pakken om vervolgens de bus naar Bali te nemen. We hadden nog precies genoeg geld om de twee ontbijtjes te betalen en dus gingen we platzak richting Bali. Om 9 uur am stond de minivan klaar en werd opnieuw het surfbord erin geheisd. We zouden opnieuw de reis maken naar Probolingo om daar over te stappen in een grotere bus. De reis verliep goed, al snel lagen we met de ogen dicht natuurlijk. We werden heel toevallig afgezet bij het kantoortje van waaruit we ook naar de Bromo gingen dus dat beloofde nog wat. De verwachtingen werden geheel opgevolgd en dus hadden we een paar uurtjes kaarten voor de boeg. We moesten ook nog even pinnen, maar in het kleine dorpje Probolingo was dit geen gemakkelijke opgave. Even liften bij een motorbike en op de terugweg even lief lachen naar een andere motorbikechauffeuze en het was allemaal geregeld. We trokken snel Jan aan zijn jasje en we speelden een paar potjes sh#thead en schakelde daarna over naar 358en. Een variant op klaverjassen. We vermaakten ons kostelijk en gingen de bus in toen deze klaar stond. In de bus zagen we oude bekenden, die we 3 maanden geleden ontmoet hadden in Pnom Pehn (Cambodja). Verder zat er nog een Nederlands gezin in de bus die met drie kinderen 4 maanden rondreisden door Azie. Om 7 uur pm kwamen we aan bij de pier. Het zou nog maar even duren voordat we eindelijk in Bali aan zouden komen. Op de boot bestelden we snel een Bintang en we hadden mooi 2 koude biertjes te pakken. De Azie Cup was nog steeds in volle gang en vanavond was Saudi Arabie – Indonesie op tv. We zagen de veerboot niet echt vooruitgang boeken maar wel een aantal rondjes draaien. Totaal onverwacht waren we na een uur rondjes varen waren we echter al in Bali. Hier stond de bus opnieuw klaar om ons naar Denpassar te brengen. Aangekomen in Denpassar na 2 uurtjes moesten we ons laatste trrrrraansportmiddel vinden. We hielden snel een taxi aan en tezamen met twee Fransen gingen we voor 50.000 rupiah richting Kuta, het toeristisch centrum van Bali. Goed, om half elf waren we dan eindelijk waar we wilden zijn! Nu nog een kamer vinden en dan konden we even lekker relaxen. We hadden echter pech. Het was hoogseizoen en we kregen steeds full, full te horen. Dit deed onze bui niet goed en we hadden het wel een beetje gehad (vooral Roy). Gelukkig hadden we na 7 accomodations beet en sliepen we bij L.A. Inn. De tassen gooiden we af en we zeiden tegen elkaar, even 5 minuten chillen hoor dan gaan we wat eten/drinken. Die dag hebben we elkaar niet meer gezien, slechts de binnenkant van onze ogen.

Dag 141 The Trip:
De biologische wekker ging rond een uur of 11 rinkelen en het was tijd om op te staan. In Swa-tempo deden we onze zwembroeken en flip-flops aan en sjokten we richting AP Inn. Dit is een hotel iets verderop waar we ons ontbijt gingen nuttigen. Gelukkig hadden ze ook hier continental breakfast en de dag kon voor ons beginnen. Kuta is het toeristengebied van Bali en bestaat uit een aantal straten en een strand. De bekendste straten voor shoppen en slapen zijn Poppies lane 1 en Poppies lane 2. Wij sliepen in Poppies lane 1. Na het ontbijt gingen we nog even door de smalle straatjes lopen en kijken wat alle stalletjes voor ons te bieden hadden. Voor vrouwen is Kuta wel een Walhalla, want er is zoveel prullaria en kleding te verkrijgen dat wij er al gauw zat van waren. Eenmaal aangekomen bij het strand keken we even in het rond en legden onze sarongs op het witte strand van Bali. Er was genoeg te zien: Surfers, grote golven en een heleboel Aussies. We zagen al direct dat er goed gesurft kon worden in Kuta. De golven zagen er prima uit. Roy had zijn sarong laten liggen in Ko Panghan, dus hij ging even een nieuwe kopen. Uiteindelijk heeft hij zijn sarong gekocht bij de lieftallige dame Mingo. Roy lekker beppen met Mingo en alle spannende verhalen vertellen over de Fullmoon Party van Ko Panghan. Toen Roy weer was teruggekeerd op het strand met zijn splinternieuwe sarong ging hij deze gelijk uittesten in de vorm van een overheerlijke Balinese tuk op het strand van Kuta. Mathijs had geen zin in een tukkie in besloot om zijn surfskills te verbeteren. Hij huurde een surfplank en liep vol vertrouwen op de golven af. Het ging goed en pakten een aantal keren goed de golven. Na een paar uur surfen was het voor Mathijs ook even tijd om een klein tukkie te doen. De zon ging langzaam onder en het was tijd voor een overheerlijke Bintang. Het was genieten geblazen op Kuta beach. Weer kwamen we iemand tegen die we eerder hadden gezien. Het waten Marlies en Wiljanne. Deze Nederlands dames kwamen we tegen in de trein van Ko Panghan naar Buttersworth (Maleisie). We raakten aan de praat en het was grappig om elkaar weer te zien. Na deze ontmoeting gingen we even wat eten. Mathijs: Gado Gado en Roy Mie Goreng. Vervolgens gingen we douchen en we hadden om 8 uur pm afgesproken met Marlies en Wiljanne bij de MacDonalds. We moesten nog even wachten en aten een broodje Kebab. s’ Avonds gingen we een soort barhoppen. De eerste tent was Espressobar, erg gezellig met livebandje en lekkere muziek. Daarna zijn we wat gaan drinken in de Reggeabar om de avond te vervolgen met poolen en feesten in de Bounty Club. Natuurlijk gingen de voetjes van de vloer en er werd flink gefeest. De meiden moesten de volgende dag duiken dus zij konden niet te veel feesten. We besloten na de Bounty Club per motobike naar Club’66 in Selminyak te gaan. We hadden echter niet zoveel geld meer op zak en we gingen naar een andere tent. Een laatste Corona en dansje, toen het laat begon te worden en we gingen terug naar Kuta. We hadden precies nog geld opzak voor onze weg terug (doen we goed he). Toen was het weltrusten geblazen.

Dag 142 The Trip:
Vandaag werd de roes goed uitgeslapen en natuurlijk wat slaap ingehaald van het lange reizen. Het middag uur had al geslagen en uit betrouwbare bron hadden we vernomen dat de alombekende Juudje Korbee ook in Bali te vinden was. Om drie uur pm hadden we opnieuw bij de MacDonalds afgesproken, blijft toch een makkelijke ontmoetingsplek zo midden op de boulevard. Bij aankomst zagen we Juudje en familie al zitten. Na een snelle voorstelronde zeiden pap, mam en zusje ons gedag en waren we overgeleverd aan Juudje en Jasmin. We kregen de laatste roddels en ontwikkelingen van de Master Data afdeling van Heineken te horen (Joris, we weten weer genoeg, en ik ga nog niet naar de kapper) en kletsten over van alles en nog wat. Juudje was voor een aantal maanden in Bali en woonde nu in Lovina, echt een aanrader. Na enkele korte uurtjes zeiden we elkaar weer gedag, Juudje moest even de visa verlengen en wij waren wel weer toe aan een middagje strand. We spreidde onze sarongs uit over het witte strand van Kuta en zagen de surfers de verschillende golven trotseren. Voor 4 seconden ging het idee door onze gedachten om te gaan zwemmen maar al snel besefte we dat de sarongs op dit strand wel erg lekker lagen en starend naar de horizon realiseerde we het einde van de trip ging naderen. De herinneringen vulden ons hersenstelsel in en we sloten onze ogen. Een uurtje later ontwaakte we en het was tijd voor wat actie. We hadden echter alleen een erg harde volleyball in bezit en na even geprobeerd te hebben te volleyballen kwamen er achter dat dit toch iets too much was. We creeerden een nieuw spel: Beach Ping Pong. In het harde zand tekenden wij een tennisveld. First one to serve. Het gaat erom dat de bal over de middelijn wordt geslagen, op een of andere manier. Al snel zagen we verbeteringen en pasten de regels aan. Ons actieve spel legde windeieren en al snel hadden we meerdere spelers. Jasper en Lorain vergezelde ons in het spel en we speelden dubbels. De eerste set ging naar Jasper en Thijsman en de tweede set ging naar Lorain en Roy, toen het tijd was voor de beslissende set zagen we dat de zon onder begon te gaan, tijd voor een Bintang by sunset. We socialiseerden ons in de vorm van een gezellig gesprek met Jasper en zijn vriendin Arianne. Uiteindelijk spraken we om 9 uur pm af bij de Mac om met zn vieren wat te gaan eten. Van Adnan, onze topper uit Zweden, hadden we gehoord dat de Skygarden een heel gave locatie is om wat te gaan eten of drinken. De Skygarden is gelegen naast het monument voor de slachtoffers van de bomaanslagen in 2002. De aanslag werd gepleegd door een zelfmoordenaar, die zich in een nachtclub opblies. Na de eerste explosie, ontplofte iets verder in de straat een busje gevuld met een ton explosieven. Hierbij ontstond een krater van 8 meter doorsnee. Bij de aanslagen vonden 202 mensen de dood, waarvan het grootste gedeelte Westerse toeristen. Op het moment van ontploffen bevonden zich vooral Australiërs in het gebied. Toch een gek idee als je beseft dat wij hier nu wel lekker kunnen genieten terwijl het in die tijd een grote chaos was. Na het heerlijke eten (BBQ Chicken en BQ Spareribs) een cappucino gedronken en hierna naar Bounty Club gegaan om te poolen. Jasper en Arianne gingen naar huis want zij gingen de volgende dag alweer vroeg naar Lombok. In de Bounty waren de gezellige Nederlandse meiden Marlies en Wiljanne ook weer aanwezig en zij vertelde ons in geuren en kleuren hoe het duiken bij Tulamben was. Na een dansje in de club zijn we terug naar Skygarden gegaan om van een DJ sessie te genieten. Terug in L.A. Inn waren we blij ons bed te omhelzen en hadden we nog een nachtje gemoedelijke nachtrust voordat feestbeest Kitty ons zou komen vergezellen in Bali!
Dag 143 The Trip:
Deze dag wilden we wat actiefs gaan doen (goede gedachte). Wij ons bed uit en we liepen de trap af naar beneden richting AP Inn voor het ontbijt. Wie kwam daar aangelopen met backpack? KITTY!! Kitty was weer terug op haar oude nest, LA Inn Bali. We wisten al dat ze zou komen, maar het was grappig dat we haar zo in de morgen tegenkwamen. Snel werden de laatste nieuwtjes doorgenomen en veranderde het onderwerp al snel naar wat we gewend zijn van Kitty. We zullen Kitty nog even omschrijven: Vrolijke echte Hollandse Meid uit Utrecht, super direct, altijd in voor een feestje, praatgraag, ze heeft last van: (S.D.D.O.E.D.) Sommige Dagen Door Omgeving Erg Druk, kortom een TOP meid. Na deze leuke ontmoeting gingen we ontbijten en was het tijd om de motobikes te huren. Dit duurde even want sommige Indonesiers doen het erg poco-poco. Na ongeveer een half uur was de motobike ter plaatse en kon het formulier worden ondertekend. De tocht kon beginnen. Deze dag wilden we naar Uluwatu en Dreamland. We gingen vandaag met zijn vieren want de twee Canadese dames gingen ook mee. Ook in Indonesie rijden ze links en er is veel verkeer op de weg. Onderweg gingen we tanken en daarna reden we richting de gewenste bestemmingen. Maar je raadt het al: toet-toet-boeing-boeing Peppie en Kokkie, Kokkie-en Peppie, Hopla aan wal (etc). De motobike had er geen zin meer in. Stonden we stil een aantal kilometers verwijderd van Dreamland. We parkeerden de motobike bij de polikliniek en keken elkaar aan en dachten: Ja, we zijn nog steeds Azie, het kan ook niet anders. Achterop het formulier dat we hadden ondertekend stond een telefoonnummer en Roy liep de polikliniek binnen om met de Motobikeman te telefoneren. Roy kwam terug met het volgende nieuws: “Ajoh, ik heb net gebeld, ik verstond er geen zak van. Ik wist niet of hij Indonesisch of Engels sprak, maar het kwam er op neer dat we zelf naar de repair shop moeten gaan en dan krijgen later het geld wel terug”. Wij dachten natuurlijk: ja toedeledokie, ze zoeken het zelf maar uit. Er moest dus een andere oplossing gevonden worden. Mathijs bracht de twee Canadese naar Dreamland (met zn drieen op de motobike), zodat ze niet met ons mee hoefden te gaan. Eenmaal terug bij Roy reden we samen met de motobike terug naar de plaats waar we de motobike hadden gehuurd. We maakten nog wel een pitstop bij de Nederlandse bar de Dutch Inn, voor een heerlijke frikandel speciaal. Na deze delicatesse reden we naar de motobike rental en ging Roy het ff regelen. Roy ging samen met de motobikeman terug om de bike op te halen, en Mathijs ging even chillen met Kitty in het zwembad. Rond een uur of 4 pm was alles geregeld en hadden we niks meer aan deze dag, helaas. We gingen eten in een tent waar Australie-Japan te zien was voor de Azie-Cup. Kitty had ondertussen afgesproken met een paar Ierse vriendinnen. We gingen na de tweede helft douchen en waren net op tijd om de Penalty-reeks te zien. Na deze spannende reeks liepen we naar Skygarden om Marlies en Wiljanne weer te zien. In Skygarden genoten we opnieuw van een overheerlijke cappucino en bestelden we nog een paar tapa’s. We stelden Kitty voor aan de Nederlandse meiden en het klikte meteen. Dit beloofde wat te worden voor de rest van dagen in Bali. Het feest werd doorgezet in de Espresso-bar waar we de verjaardag van Joy (een Ierse vriendin van Kitty) gingen vieren. Er werd flink gezongen en gedanst. Toen was het tijd om weer te gaan poolen en te feesten in Bounty club. Tegen het einde van de avond hadden we ook vier Bintang gewonnen van een paar Aussies, Great success. We sloten de avond af met een heerlijke Double Cheeseburger om daarna onze oogjes te sluiten.



Dag 144 The Trip:
De laatste dag Kuta lag in het verschiet. Dit gaf Mathijs de aanleiding nog een keer te gaan surfen en dus gingen Roy en Kitty samen ontbijten. Even internetten om de financien op een goed peil te houden en toen waren klaar voor het strand en de Beach Party! De Beach Party zou op Sanur Beach plaats vinden, ongeveer 45 minuten rijden. Rond 1 uur pm was iedereen aanwezig op het strand en hielden we een taxi aan, met meter. We wilden een meter zodat we niet afgezet zouden worden. Na 45 minuten waren we bij Sanur Beach Hotel, waar we de flyer van hadden. Helaas, no have! Geen Beach Party vandaag. We kwamen wat bedrogen uit, wat nu te doen. Sanur Beach klinkt niet slecht, richting het strand dan maar. We hadden onderweg een bar gezien, genaamd de Double Dutch, waar we nog wel even langs wilden voordat we naar het strand gingen. We kochten een aantal postkaarten om deze te schrijven en later op de post te doen. Hadden we ook weer wat leuks voor thuis gedaan. Genietend van een broodje kroket gingen we de vorige avond nog even na en wat de planning voor de avond zou zijn. Kitty wist het al, maar dat Kitty het al wist wisten wij ook wel. Al snel was het broodje kroket en de uitsmijter naar binnen gewerkt en konden we naar het strand. Sanur Beach is het strand waar het eerste resort van Bali stond maar tegenwoordig staan er een aantal meer. Geweldig mooie resorts met grote zwembaden en uitgebreide faciliteiten. Wij settelde ons op het strand en onder het genot van een lounge muziekje dronken we een koude klets. Hierna zijn we weer terug gegaan met de taxi, deze keer van tevoren een prijs afgesproken. Plots, waren we binnen 20 minuten thuis. Het is allemaal magie hier op Bali. Na het eten bij de Fat Yogi een ruime portie lasagna en pasta gegeten en ondertussen de Formule 1 bekeken die Alonso winnend afsloot. Hierna verliep de avond hetzelfde als de vorige: Skygarden capuccino, Espresso Bar, Bounty en MacDonalds. Enigste verschil: Marlies en Wiljanne gingen om 1 uur am weg om terug te vliegen naar Kuala Lumpur. Bedankt voor de gezellige tijd en wellicht tot een Bintangetje in NL!

Dag 145 The Trip:
Gelukkig, weer even wat anders dan druk toeristengebied. Vandaag op weg naar Ubud (voor Kitty: UBUUUUUD!) Kitty was hier al een keer eerder geweest en zei dat het een leuke, relaxte plaats was om heen te gaan. Ubud is een plaats in het centrum van Bali en wordt beschouwd als cultureel centrum van het eiland. Ubud heeft een bevolking van ongeveer 8000 mensen. De naam is afgeleid van het Balinese woord ubad, dat medicijn betekent (boeiend). De tassen waren gepakt en om 12 uur reden we met een minivan samen met twee Zweedse oude vrouwen richting Ubud. We lagen al snel te slapen en werden om 2 uur pm wakker. We stapten uit de bus en gingen op zoek naar een slaapplaats. De eerste paar hostels waren allemaal vol. Na een kwartier zoeken vonden we een geschikte slaapplaats, namelijk Rojas Homestay. Op het terrein stonden een aantal bungalows waarvan wij er een gingen betrekken. Kitty vond het meer een prive tempel. We hadden zelfs een eigen terras waarop we overheerlijk genoten van een vers gezet bakkie pleur. We kletsten wat en Kitty ging een boekje lezen. Kitty was de hele tijd al aan het lezen en het leek net alsof ze op leesvakantie was, nietwaar Kitty? ’s Middags gingen we met zn allen naar Monkey Forrest. Voordat we hierheen gingen aten we eerst wat bij Nomad. Het eten was verrukkelijk en we hebben intens genoten. Monkey Forrest is vergelijkbaar met de Apenheul in Nederland. We schokken wel even in het begin, aangezien bij de ingang een vrouw op leeftijd werd geholpen aan haar apenbeten. Na iets meer dan een uur hadden we het hier wel gezien en liepen we terug naar huis. Op de terugweg waren we nog getuige van een lokale voetbalwedstrijd in Ubud Stadium. Eenmaal thuis gekomen werd de koude douche aangezet en werd er opnieuw gelezen en een tukkie ingezet. Het was eigenlijk allemaal heel relaxt en rustig. We werden deze avond wel een beetje laat wakker en de meeste restaurants waren al gesloten. Het was inmiddels 10 uur pm. Wij waren op zoek naar een plek om te eten, maar No Have. We besloten om een paar potjes te gaan poolen. Voor twaalven lagen we alweer in bed en maakten we ons op voor een nieuwe dag in Ubud.

Dag 146 The Trip:
In het lekkere, grote, zachte tweepersoonsbed ontwaakten wij en vroegen Kitty of ze ook lekker geslapen had op het matras op de grond. Ze zei: “O jawel hoor” dus de dag begon positief. Al snel waren we topfit en gingen we op pad naar een mogelijkheid naar huis te bellen of te emailen. Kitty zette opnieuw haar leesvakantie door met haar boek zonder plaatjes. Bij de eerste de beste internetgelegenheid klopten wij aan en nadat we 11 minuten moesten wachten tot de eerste site was geopend vonden we het wel weer genoeg en gingen een volgende zoeken. Dit was geen topper. Onderweg hebben we nog veel meer kaarten gekocht, onze laatste kaarten van de trip. We besloten een hoop te kopen, zodat we de gehele familie en trouwe lezers van de site een genoegen konden doen (sorry Admar zonder adres komen we niet ver, maar bij deze: Selemat Pagi. Alles goed? Met ons wel. Hoe is het met je vriendin? Het is hier mooi weer en we genieten van het leventje hier. Groeten vanuit Indonesie Mathijs en Roy) . We liepen terug naar huis om te kijken of het nog goed ging met onze vrouw. Ze was nog niet helemaal klaar met lezen maar al wel op weg. Aan de tafel op ons terras hebben we de 18 kaarten geschreven en vonden Kitty en Mathijs het tijd om naar de Art Market te gaan. Roy ging opnieuw op zoek om even naar huis te bellen. Eind goed al goed, alles gelukt. Nog even wat anders. Wisten jullie nog van het verhaal op het vliegveld van Kuala Lumpur? Roy moest zijn muggenspul eruit halen enzo. Mathijs pakten zijn handbagage uit in Uubud en kwam erachter dat zijn zakmes en de mes van Admar er gewoon nog inzaten. Dus muggenspul niet goed ni het vliegtuig, maar twee messen wel.. volgens mij hebben we geluk gehad. Maar ja s’Avonds bij Warung Laba Laba heerlijk en veel gegeten tijdens een zeer interessant gesprek over kiwi’s en smaakpapillen. Wat moest het stelletje naast ons wel niet gedacht hebben. Na de Laba Laba waren we wel erg dichtbij de pooltafels en gingen we poolen. Kitty ging de emails checken. Aangekomen bij de pooltafels liepen we naar de balie en zagen tot ontzetting dat een jongeman voor de tv met een controller in de hand zat. Hafverdamme zeg he! We gingen meteen in de playstation opstelling zitten en waren klaar voor de eerste pot: Ajax – Arsenal (2-1). Hierna werd Newcastle – Kopenhagen gespeeld (0-2). Tegen het einde van de derde pot Besiktas – Sparta Praag (Besiktas wins with penalties) hoorden we Ryan en Raymond plots achter ons. De twee Amerikanen die we ontmoet hadden bij het volleybal veld op Ko Phangan. Zij waren ook op Bali voor een tijdje en zagen Kitty op straat lopen en vroegen haar: “Are you from Holllend? (Raymond lijkt op die gast uit Everybody loves Raymond) Ze gingen de uitdaging aan en zo ontstond de poolclash Team Holland against Team America. De Dutch Connection ging er met de winst vandoor (4-2) door goed samenspel: Mathijs 70% van de ballen erin en Roy de finishing ones. Na deze vol emotie beladen wedstrijd konden met Ryan en Raymond meerijden in hun jeep richting huis. De volgende dag hadden we weer een nieuwe bestemming. Juudje’s stek: Lovina.

Dag 147 The Trip:
De vorige dag hadden we de ticket naar Lovina al gekocht. Om elf uur werden we opgehaald door de jeep die ons bracht naar het plaatsje aan de noordkant van Bali. Lovina staat bekend om het niks doen en de grootste attractie is ’s ochtends vroeg dolfijnen kijken. Om 1 uur pm werden we afgezet op een groot resort. Hier gingen we snel op internet om het telefoonnummer van Juudje op te zoeken. Het nummer was gevonden en Juudje werd gebeld. Ze was niet ver van ons gedaan en samen met een vriend en Jasmin kwamen ze ons ophalen. Roy en Jasmin achterop de motobike terug en Juudje, Mathijs en Kitty in de plaatselijk taxibus. Onze nieuwe slaapplek was 40 meter van het strand verwijderd en het had een zwembad. De kamers zagen er goed uit en we sliepen naast Jasmin een Juudje (gezellig he?!). We hadden ook een openlucht badkamer. We konden zelfs warm douchen, tandenpoetsen en nog veel meer onder de sterrenhemel, heel apart maar erg aangenaam. Bij het zwembad lagen nog twee Nederlandse dames. Natuurlijk ging Kitty er het eerst op af met waarschijnlijk de vraag of ze nog leuke jongensvrienden hadden megenomen. Even later voegden Mathijs en Roy zich in het gesprek en kwamen we erachter dat de meiden Miriam en Jolanda (kort door de bocht Jo genoemd) en vroegen waar ze vandaan kwamen. Aan hun accent te horen kwamen ze waarschijnlijk uit een plaats ten noorden van Amsterdam en vlakbij Opmeer/Hoorn. We vroegen ons af of ze toevallig ook Dina Pronk kenden (Dina is een meid die we tijdens onze stage in Curacao 2 jaar geleden hadden ontmoet). Het het antwoordt luidde:”Ja dat is een goede vriendin van ons, zij is een van de elfjes”. Toen dachten we wel: “Wat is de wereld toch klein”. Tussen de gesprekken door hadden we alvast tickets gekocht om de volgende dag dolfijnen te gaan kijken en besloten we ook om een duik te gaan maken in Tulamben. De zon scheen nog steeds volop en we liepen naar het zwarte lavastrand van Lovina. Bij het grote dolijnenstandbeeld sloegen we linksaf het strand op. We legden onze sarongs op het strand en we dachten lekker te gaan relaxen. Maar elke twee minuten kwamen er verkopers die ons van alles wilden aansmeren: ketinkkjes, fotoboeken en zonnebrillen. Tegen het einde van de middag besloten we toch maar wat te kopen wat we allebei leuk vinden, namelijk een koude Bintang. De kleine kids waren door het dolle heen. Steunen we zo nog de lokale economie. Mathijs ging nog even een ommetje maken langs het strand en werd uitgenonigd door de lokale jeugd om wat Arak te drinken en te luisteren naar gitaarmuziek. Het was allemaal gezellig. De zonsondergang was prachtig. Vele verschillende kleuren in de lucht en we hebben dan ook verschillende plaatjes geschoten. Eenmaal terug in de kamer werd de douche getest om vervolgens te gaan eten. Na het eten was het tijd om wat te gaan drinken en genoten we van de livemuziek in de Zigibar. We kwamen die gast uit het vliegtuig (je weet wel die jongen in die rode broek en gestreepte blouse, vlucht KL-Surabaya) weer tegen. Hij ging het niet laat maken want er moest gemotobiked worden de volgende dag. Het was wel grappig, want Kitty en haar directe attitude gingen even met deze (citaat Kitty: Kakker) praten en dat was deze jongeman niet gewend. Dit resulteerde in hilarische momenten en fantastische uitspraken.
Na een paar drankjes en grappige uitspraken van Kitty (Kitties uitspraken volgen later) gingen we poolen in een andere bar. Tegen het einde van avond was iedereen aardig moe, waarop de meiden besloten om naar bed te gaan. Alleen Miriam bleef gezellig om van ons poolpartijtje te genieten in een andere bar. Rond een uur of twee gingen we ons bed opzoeken, aangezien we om 4.30 am wakker werden gemaakt om dolfijntjes te kijken.

Dag 148 The Trip:
Zoals moeders altijd zegt: “s’avonds een vent, s’ochtends een vent” stonden we fris en fruitig op om 4.30 am. De dolfijnenkijkman stond klaar en wees ons de weg naar zijn boot “Cobra”. We stapten in het donker in en al varend kwam de zon een klein beetje op. In het begin telden we ongeveer 8 boten, dat viel mee! We zagen een prachtig plaatje, de palmbomen op het strand achter ons, het bergachtige landschap daarachter, voor ons de open zee en de zon die vanachter de bergen op kwam. Echter, toen de zon geheel op was zagen we dat er wel meer boten waren. Eenmaal klaar om op zoek te gaan naar dolfijnen telde Roy in totaal zo’n 63 boten. De dolfijnen lieten niet lang op zich wachten. Vanuit de blauwe duisternis schoten 4 gestroomlijnde lichamen uit zee voor een kleine sprong. Al snel gingen alle motors op de 63 boten aan om op volle kracht richting de arme dolfijnen te varen. Roy heeft zo nu en dan last van een minder humeur in de ochtend, moet je voorstellen hoe dat voor die dolfijnen zou zijn. Na nog een aantal keer deze actie herhaalt te hebben kwam het idee van de schipper to go to another place with less boats. Dit vonden wij natuurlijk super. Na een half uurtje varen kwamen wij aan op een plek met slechts 5 boten. Al na 2 minuten waren er grote groepen dolfijnen te zien, echt fantastisch! Vlak naast de boot en het water was zo helder dat we ze onder de boot door konden zien zwemmen. Al was het een toeristische attractie, het was geweldig om mee te maken en we hebben hier dan ook zeer van genoten. Terug op het strand maakten we nog een foto met onze schipper en liepen we terug naar huis voor een ontbijtje, het was immers pas kwart over acht am. Na een jaffle vonden Mathijs en Kitty het tijd voor enkele uurtjes slaap om daarna met de motobike de buurt te verkennen. Roy ging met Juudje en Jasmin op pad voor een leuke nieuwe outfit voor Jasmin en wat fruit te kopen op de markt. Terug van Singaraja werden Kitty en Mathijs gewekt voor de motorbike tour van de middag. De vrouwen motorbike en de mannen motorbike schoten over de weg en al snel waren we bovenop de berg (de vrouwenmotor bike moesten wel even de berg opgeduwd worden) een aloude uitsmijter met spek. Hierna een heerlijke frisse duik gemaakt in een waterval, nadat Roy voor de zoveelste keer zijn grote teen had opengestoten. Na een half uurtje dobberen gingen we richting een natuurlijke warm water bron met genezelijke krachten. Geheel geheeld en loom kwamen uit het warme water en reden terug naar Lovina om enkele uurtjes op het strand te besteden. Traditioneel dronken we een Bintang bij zonsondergang voordat we in onze openlucht douche gingen douchen en op te fluffen voor het dineetje met Juudje, Jasmin, Eko en Kitty. We zochten een leuk restaurantje en bestelde het eten. Nasi Champur was een van de lekkernijen, ware het niet dat er ongelofelijk hete Lombok pepers opzaten die je letterlijk in vuur en vlam zetten. De eetlust was voorbij en de bar van Eddie werd weer opgezocht voor een potje poolen en bitterballen. Eko heeft de keuen al sinds zijn 14e in zijn hand doordat hij in een poolcentrum werkte en we voelden ons bij voorbaat al kansloos. Het liep echter anders en we waren alle drie goed aan elkaar gewaagd. Jasmin was helemaal op en moest slapen en dus waren we weer met zijn drieen over. De Zigibar werd weer opgezocht en daar zagen we opnieuw Erik en consorten. Tegen sluitingstijd hoorde we dat er nog maar een bar open was en dus riepen we een aantal motobikes bij elkaar en reisden af naar Volcano. We zouden het rustig aan doen vanavond omdat we morgen gaan duiken. Hierdoor lagen we na een aantal dansjes al om 3 uur am in bed.

Dag 149 The Trip:
Jaja, vandaag was het weer tijd om te gaan duiken. Alle tassen waren gepakt en we werden om 8 uur am opgehaald. Het was gister toch nog redelijk laat geworden, dus de heenweg bestond voornamelijk uit slapen. Kitty ging ook mee, alleen ging ze niet duiken maar een boekje lezen, ze is natuurlijk wel op leesvakantie. Rond een uur of 10 kwamen we aan in Tulamben. Tulamben is een steeds populairder wordende duikspot op Bali. Net voor de kust ligt een Amerikaans oorlogs-cargoschip dat tientallen jaren geleden is aangespoeld op Bali. Mede door verschillende landvershuivingen zakt het schip steeds verder weg. Het topje van het schip ligt op 10 meter en het diepstepunt op 30 meter. We hadden van Marlies en Wiljanne gehoord dat het een mooie duik zal gaan worden. Vanuit de minivan liepen we gelijk door naar het stenenstrandje voor de kust. De materialen werden gecheckt en samen met twee Fransen en de instructeur werd het teken gegeven te gaan dalen. Deze duik stond niet in het teken van goed materiaal. Het begon al met de duikintstructeur. Toen we afgedaald waren naar 5 meter ging de aansluiting van de tank naar de octopus kapot en kwam er veel lucht vrij. Wanneer dit op een grote diepte gebeurd kan dit ongeval er voor zorgen dat als je een raket omhoog schiet. Levensgevaarlijk dus. Wij hadden toen wel iets van... okay?! Roy schoot al te hulp met zijn gele reserve octopus, maar dit was niet nodig. Binnen 7 minuten had de instructeur een nieuw setje en konden we de duik vervolgen. Wij opnieuw naar beneden, kreeg Mathijs het weer eens een keertje benauwd. Hij ging namelijk teveel nadenken over wat er allemaal fout kon gaan, en dat moet hij gewoon niet doen. Na 2 minuten was de rust wedergekeerd en kon er echt gedoken worden. Al snel kwamen we aan bij het wrak en zagen we vele vissen. Er was ook een enorme groep tonijnachtigen waar we recht op af zwommen. We zwommen het wrak in en waren door omsingeld door al die vissen. Het was een prachtig gezicht. Voor Mathijs was dit zijn eerste wrakduik, maar was diep onder de indruk. Vanuit verschillende lichtinvallen zag het wrak er fantastisch uit, tezamen met al die vissen. We zaten op een diepte van 20 meter. Na 45 minuten was de maximale bodemtijd bereikt en keerden we terug naar het wateropppervlak. We liepen met onze duikspullen het water uit het strand op en parkeerden deze op de stenen. Het was nu gelijk lunchtijd en we hadden iets meer dan een uur de tijd voor de volgende duik. We keken met genoegen naar andere duikers. Met een in het bijzonder. Er was namelijk een lichamelijk gehandicapte jongen die volledig verlamt was vanaf zijn middel, die samen met zijn familie gewoon ging duiken. Fantastisch! Duik 2 kon beginnen. De spullen werden wederom gecheckt en we liepen richting het strand om erin te gaan. Instructeur Peppie had deze keer zijn tank niet goed vastgemaakt aan zijn vest en de tank schoot dan ook los. We dachten... okay?! Nadat iedereen in het water lag kon duik 2 beginnen. We daalden af naar een diepte van 18 meter en genoten van de onderwaterwereld. De meter van Roy begon ondertussen raar te doen, en de luchttoevoer was ook niet optimaal. Hierop gaf Roy het teken aan zijn Buddy (Mathijs) om even in de buurt te blijven. We zwommen weer het schip in en op het laatst zelfs door een smalle opening. Dit ging allemaal prima en zonder problemen. Er was verder veel vis en koralen te zien en deze duik verliep verder naar behoren. Mathijs en Roy zwommen samen naar boven en gingen Kitty vergezellen. Na deze twee duiken gingen we opzoek naar een plaats om te slapen in Tulamben. Naar een korte wandeling kwamen we aan bij een guesthouse. Hier hebben we wat gegeten, film gekeken, vlaggen op tas genaaid en gerelaxt. ’s Avonds wat gegeten, de trip naar de Gili Islands geboekt en lagen verder vroeg in bed.




Dag 150 The Trip:
Richting paradijsje Gili Trawangan! Om half 7 am werden we opgehaald om via jeep een anderhalf uur durende tocht te maken naar Padangbai. Aangezien Kitty’s geld al op was en ons geld ook op begon te raken moesten we snel een pin automaat vinden. Helaas was op de weg richting Padangbai niet veel te vinden en kregen wij slechts een pinautomaat voorgeschoteld. Bij deze pinautomaat kon slechts 500.000 Rupiah per keer gepind worden en na 3 keer pinnen was het maximum internationale pintransacties overschreden. We gingen dus met 120 euro 5 dagen naar de Gili’s, waar geen pinautomaten zijn. Naja, lang of kort discussieren het is eenmaal zo en we werden afgezet bij Kadek restaurant. Hier zaten al twee mensen te wachten, de twee Deense dames Caroline en Jacqueline. Na tien minuten was de boot naar Lombok al snel een feit. We installeerden ons beneden op de achterste bank. Geen topbank, totdat Kitty ergens anders ging zitten en wij de bank snel maakten. Al snel hadden we het gezien en zochten we het dek op, heerlijk in het zonnetje met een zeewindje spendeerde wij de 6 uurtjes zonder verkopers gemakkelijk. Aangekomen op Lombok moesten we via Senggigi naar de haven in het noordwesten van Lombok voor de laatste boot van de dag. Na ongeveer 45 minuten varen kwamen we al aan op Gili Trawangan. De Gili Islands liggen middenin het turkoois gekleurde water van Indonesie omringd door koraal. Het zijn kleine stukjes land die elk jaar een vaste stroom bezoekers aantrekt: zonaanbidders, duikers of feestbeesten. Wij vinden ons onder alledrie wel passen. De eilanden zijn rustig en relaxed zonder gemotoriseerd transport en honden. Wij besloten Gili Trawangan aan te doen doordat dit het eiland is met de meeste bezoekers, meeste faciliteiten en de meeste schotels vol magic mushrooms. We konden op zoek naar accomodatie, iets wat op de laatste bestemmingen ietwat stroef verloopt. We hadden weer een grote zoektocht en gelukkig vonden we een kamer. We schonken deze kamer aan de meiden en wij moesten dus nog langer op zoek. We hadden het echter wel even gehad en zagen een gezellig bar aan het water. Twee zielen een gedachte: laten we eerst even een pilsje drinken en een beetje relaxen voordat we weer lang gaan zoeken. De barman “Lekker Kontje” zette twee koude Bintang klaar en vertelde over zijn plannen later op de avond met de Westerse vrouwen. We hadden een beetje gevraagd waar nog accomodatie zou zijn in het hoogseizoen en we hoorden dat in het Noorden nog wel plaats zou zijn. We vroegen om een horse tuk-tuk (paard en wagen) en gooiden de spullen en onszelf erin. We kwamen na 15 minuten rijden aan bij Salobai, waar onze brothers ons al opwachtten. We kregen een enorme bungalow toegewezen, met als enigste nadeel vanavond: geen electriciteit en uit de kraan kwam allen zout water. De sfeer was gemoedelijk en we hadden het gevoel dat dit nog mooie dagen zouden kunnen worden. We gingen nog even de meiden opzoeken waarna we na een kort avondje vroeg ons bed indoken.

Dag 151 The Trip:
Onze eerste nacht op de Gili’s verliep als gesmeerd. We werden gewekt door het zonlicht dat door het raam naar binnen glipte. Het was ondertussen 12 uur en het was tijd om uit ons bedje te stappen. Het ontbijtje toast met fried egg werd besteld en binnen een uurtje was alles heerlijk opgegeten. We stonden ondertussen behoorlijk te chillen. We besloten naar het centrum van Gili te gaan lopen, voordat we dit gingen doen had Mathijs een snorkelsetje gehuurd om zo de onderwaterwereld te exploreren. De hangmat en de vuursticks werden uitgetest. De wandeling naar het centrum duurde een half uurtje, Dit gaf ons de mogelijkheid om het eiland te verkennen. Gewapend met de sarongs liepen we de tropische parelwitte stranden van Gili Trawangan op legden deze neer. Het weer werd ondertussen iets minder en we gingen een stukje door de hoofdstraat lopen. Daar kwamen we weer een playstation tegen. De keuze was snel gemaakt en gingen weer een aantal potten spelen. Nu met extra dimensie, aangezien de playstation in een hokje stond, midden op het strand. Naast ons waren verschillende mensen dvdtjes aan het kijken. De Deense dames en Kitty gingen in een hokje naast ons Oceans 13 kijken. Na de fantanstische potten liepen we terug naar ons stulpje om te gaan douchen en klaar te maken voor de Full Moon Party. We trokken onze Full Moon Party outfits aan en waren klaar voor een feestje. Eenmaal terug in het centrum kwamen we de Nederlandse meiden Miriam en Jo weer tegen. Ze zaten samen met hun duikbuddy Trevor te eten bij de Indier. We pikten Kitty en de Deense dames op en besloten bij de Indier te eten. Het was wel aardig en de drankspelletjes konden beginnen, zo konden we goed in de stemming komen voor de Full Moon Party. Na het diner gingen we nog een laatste drankje halen bij Paddies en de Ierse bar. In de Ierse bar kwamen we ook nog twee andere mensen tegen die we eerder in onze reis hadden gespot. Namelijk Steven (Mike) en zijn vriendin. De Full Moon Party kon beginnen. We kwamen daar aan en we zagen gelijk dat het geen Thailand was, maar wisten wel dat het een leuke avond zou gaan worden. Er waren vele locals aanwezig en er werd aardig gedanst. Tegen het einde van de nacht raakte alle drank op, dus voor de organisatie een geslaagd feestje. Kitty ging deze avond achter de mannen aan, en dit resulteerde in een klein succesje. Het was een avond vol ontwikkelingen en leuke verhalen (die komen thuis wel weer) en na zonsopgang lag iedereen lekker in zijn of haar bedje.

Dag 152 The Trip:
De ochtend na een Full Moon Party is normaal gesproken anders dan de andere ochtenden. Deze keer viel het echter mee en ontwaakte iedereen los van elkaar rond 11 uur. We zochten elkaar weer op bij Pondok Lita, Karisma en Salobai om het strand nogmaals te bezoeken. Het ontbijt werd genuttigd bij de lokale strandtent en de verhalen gingen opnieuw in de rondte. Er waren veel mooie spraakmakende verhalen van en over Kitty, zoals we gewend waren. Opnieuw waren er uitspraken voor het uitsprakenboek: I can handle big ones, only boys go down on me en last but not least, that is a cock with a bad throat. Het niveau was weer hoog deze ochtend en de mensen die we nieuw hadden leren kennen hadden hier geen problemen mee. Na het ontbijt werden de zonnestralen opgezocht voor wat extra bronsgebruinde lichamen. Even gechilled en gebakken in de zon, gingen we kaarten en snorkelen. Op de Gili’s wordt veel gewaarschuwd niet tussen de eilanden te zwemmen door de sterke stroming. De afstand tussen Gili Trawangan en Gili Meno valt te overbruggen op het eerste gezicht maar de stroming is verradelijk en heeft al verschillende stoere slachtoffers geeist. Het koraal is er prachtig en de scholen vis zijn tijdens het snorkelen dan ook veelal aanwezig. We huurden een snorkelset en gingen het helderblauwe water in. Na even uit de kust te hebben gezwommen voelden we de stroming langskomen. Groot voordeel: er hoeft totaal niet gezwommen te worden, gewoon meedrijven. We dreven met de stroming mee over de koralen en marine leven. We zagen een uniek exemplaar en besloten vast te houden aan een anker. Dit was een flinke test op onze armspieren, zo sterk was de stroming! We doken enkele meters onderwater en voelden ons als superman over de zeebodem vliegen. Eenmaal uit het water geklommen werd de teen weer gestoten, zodat ook deze dag niet zonder teenstoten voorbij ging. Op het strand lagen de comfortabele sarongs en onze vrouwen weer te wachten. We sloten de ogen en tegen zonsondergang liepen we ons gebruikelijke half uur naar onze stek. Eenmaal aangekomen in de bungalow van onze brothers ging Mathijs snel douchen en wachtte Roy al relaxend op bed. Acht uur pm had geslagen en pardoes vielen Roy en Mathijs in slaap. Geen stapavond, geen Bintangetje en geen feesttaferelen meer deze avond. Rond 3 uur am ontwaakten we weer en zagen het nut er niet van in nog richting de bar te lopen. Nog twee uurtjes nachtrust tot we werkelijk klaar wakker waren.

Dag 153 The Trip:
Om 5 uur am waren we klaar wakker. Het geld was helemaal op en we hadden al 200.000 Rupiah van onze harem geleend. Roy besloot de trip richting Lombok te wagen om de lokale ATM op te zoeken. Het begon goed: netjes op tijd voor de goedkope lokale boot, 45 minuten in de boot naar Lombok totdat een lokale gids transport aan ging bieden. Een redelijke prijs voor een half uur naar Senggigi te rijden en daarna een half uur terug vond hij 250.000 Rupiah (zo’n 25 euro). Ietwat aan de hoge kant en aangekomen bij de haven stond deze chauffeur al klaar vol verwachting. Al snel werd er meer trrraaansport aangeboden en stapte Roy achterop de motorbike naar Senggigi. Het was een mooie rit langs de met palmboom bezaaide velden, witte stranden waarop de golven hun witte goedje op achterlieten en heuvels waar achter de zon scheen. Na een half uur was de ATM bereikt en werd er genoeg geld opgenomen voor nog een aantal dagen feest, het waren namelijk wel onze laatste dagen van de trip. Op de terugweg ook geen problemen, totdat de haven bereikt werd en de laatste lokale boot op het punt stond te vertrekken. Go now go now werd omgeroepen en een vriendelijke jongeman kwam langs met de mededeling: “Pay me 50.000 and you can go now”. Opnieuw geen succes en snel werd een kaartje aan de ticket box gehaald voor 8.000 Rupiah. De motorbike moest ook nog betaald worden en met vlieg en stuntwerk werd de laatste boot gehaald. Great Succes! Op de laatste boot werd kennis gemaakt met de lieftallige Ellen en Karin. Zij waren ook lekker op vakantie in Indonesie en waren toe aan rust. Chillen op de Gili’s! Zij vertelden over de thuissituatie en avonturen tijdens de reis. De terugreis verliep dan ook spoedig en de paarden tuk-tuk richting het Noorden ging in volle gang. Mathijs had echter een ander programma: Helemaal alleen werd Mathijs wakker en met in zijn gedachte dat Roy naar Lombok was gegaan om te pinnen besloot hij een wandeling te maken naar het centrum. Rond een uur of 11 am kwam hij aan in het centrum en zag daar Miriam en Jo met volledige duikuitrusting in het zwembad liggen. Mathijs besloot om vanaf een afstand toe te kijken hoe het allamaal in zijn werk ging. Na de duikoefening was het tijd voor een ontbijtje. De meiden waren zo aardig om het ontbijtje voor te schieten, omdat Roy ‘al’ het geld op zak had. Gedurende het ontbijt gaf duikinstructeur Eric een briefing aan Miriam, Jo en Trevor. Het eten liet even op zicht wachten maar na een uurtje werden de duikspullen gecheckt en liepen ze naar de boot. Eric nodigde mij uit om mee te gaan op de boot, en dit sloog Mathijs dan ook niet af. Het was een korte boottocht en er werd gedoken precies voor het hotel waar wij sliepen. Dat was wel grappig. De duikers gingen naar beneden en Mathijs blief alleen achter op het schip. Mathijs mocht van de bemanning nog even een snorkelsetje lenen om vissen en duikers te spotten. Na 45 minuten kwam het vijftal (inclusief fotograaf) terug aan het wateroppervlak en vertelden ze hun ervaringen. Mathijs werd wel jaloers aangezien ze een Big Ass Schildpad hadden gezien en een White Tip Reef Shark. Toen bracht de boot ons terug naar het duikresort. Lunch werd besteld en na iets meer dan een uur was het tjid voor duik 2. Mathijs besloot om naar het strand te gaan opzoek naar Roy. Op het strand lagen de Deense dames en Kitty al volop in de zon bruin te worden en nog geen teken van Roy. Na een korte wandeling kwamen we elkaar weer tegen en gingen samen gezellig snorkelen (koetsiekoetsie). Er stond echt een enorme stroming, dus we vlogen langs het koraal. De zon ging langzaam onder en het was tijd voor de traditionele Sunset Bintang. Toen was het tijd om ons op te fluffen bij de bungalow. ’s Avonds nog even gegeten en een paar drankjes gedaan (o.a. Sambuca) in de Ierse Bar en Paddies. We waren eigenlijk deze avond best wel moe, maar op een of andere manier werd het toch nog laat. Deze keer gingen we niet lopend terug naar de bungalow maar konden we fietsen lenen van een local. Toen de zon begon te schijnen was het tijd om te gaa slapen.

Dag 154 The Trip:
Mathijs ging er vandaag redelijk op tijd uit en besloot om samen met Miriam een rondje te gaan fietsen. Deze hadden we nog van de vorige avond. Roy was nog te moe en bleef in zijn mandje liggen. Samen met Miriam ontbeten in een super deluxe resort op het strand. Het ontbijtje bstond uit omelette cheese met toast. We vervolgden onze weg en door het mulle zand moesten we af en toe afstappen om de tocht te voet af te leggen. Het was een schitterende omgeving en aan de zuidkant van het eiland waren enorme golven te spotten. Moest het even omschrijven voor Miriam, aangeZIEN ze haar lenzen niet in had. Eenmaal terug in het centrum pikten we Jo op en gingen we naar het stand. Op het strand kwamen we Kitty en Jacky weer tegen en werd er uitgebreid gechillt. Halverwerge de middag kwam Roy aankakken en besloten we te gaan lunchen met zn allen. Na de lunch werd voor de laatste keer in dit kleine paradijs het strand bezcocht en werden de sarongs voor de laatste keer gebruikt. We wisten dat de zonsondergang aan de noordkant van het eiland (bij onze bungalow) erg mooi was. Wij met zn allen in twee paarden tuk-tuks naar deze kant van het eiland. Voor Kitty en de rest van de dames was dit hun eerste ervaring met deze variant van trrrrrranssport. Na een kwartiertje hobbelen kwamen we aan op de plaats van bestemming. Met zn zeuvenen genoten van de laatste zonsondergang op dit tropische eiland. We keken elkaar aan: Ja Swa, de trip is voorbij, het was een fantastische trip, proost. Het was namelijk tijd voor de Sunset Bintang. Met zn allen werd er geproost op de nieuwe manier: Skall Skall, Hiv Hiv, aahhh, Bintang boven je hoofd rondje draaien en daarna een slokje nemen. Toen was het tijd voor de dames om te gaan douchen en ze gingen richting huis. Wij bleven nog achter en dronken nog wat met de Bob Marley achtige eigenaar. Het was allemaal heel chill. Het kampvuurtje werd aangezet en we genoten van het leven. Daarna gingen wij ook douchen en de tas inpakken en liepen we terug naar het centrum. Met vijf vrouwen zaten we aan tafel in de Blue Martin Dive Resort en er werd gepraat over alles en nog wat. Het was een hele gezellige groep. Iedereen was wel een beetje gaar aan het worden en de bekende After Dinner Dip was bij iedereen er ingeslopen. Het feest was vandaag bij de Ierse bar en er waren al redelijk wat mensen op de been. Binnen gingen Mathijs en Roy nog tafelvoetballen met een aantal locals en zo wonnen we nog een paar biertjes ook. Great Success. Het feest barstte geleidelijk los en een aantal locals gingen een break dance show weggeven. De locals wezen naar ons om een aantal moves na te doen. Wij dachten: “Ah, is goed”. Met al ons enthousiasme werden de moves ingezet, dit tot genoegen van alle toeschouwers. Kitty ging samen met een andere Nederlandse meid Ellen achter de mannen aan, zoals gewoonlijk. Het was een zeer geslaagde laatste avond op de Gili’s, TOP!!

Dag 155 The Trip:
Na een lange nachtrust van maarliefst 1 uur moesten we paraat staan voor de tocht terug naar Bali. We hadden de mobiel van Kitty gecharterd om dienst te doen als wekker. Dit had de nodige gevolgen bleek achteraf. We hadden gelukkig de tassen al gepakt en konden na het ontwaken meteen de paarden tuk-tuk in. We kwamen ongewoon vroeg aan, zo’n 15 minuten voor tijd. Steven (Mike) en vriendin waren ook present en het wachten was op de dames. Het bleef echter bij wachten en we werden ongerust over onze harem. Er werd snel een fiets van een local geleend en Mathijs zette de sprint in alsof hij er de Tour de France mee kon winnen. Minuten gingen voorbij en gelukkig kwamen Miriam en Jo (Hoest nou?) aangelopen. Dat was alvast 2/5de van het gezelschap. De rest liet echter nog langer op zich wachten en de tijd begon te dringen. De local van de fiets begon al vuur onder zn voeten te voelen en herhaalde de vraag “Where he go, where he go” opnieuw en opnieuw. Toen kwam de manager van de boot aangelopen. We go now, na wat bakkeleien en slap gepraat won Roy wat tijd. Mathijs kwam met de fiets in zijn hand aangerend, de meiden waren gewekt uit hun nachtrust en Roy en Mathijs renden terug om wat tassen over te nemen. Eind goed al goed en we waren op weg. De bootreis verliep voorspoedig en de taxi over Lombok was voor ons gevoel binnen 3 minuten voorbij, hoe zou dat toch komen? De boot van Lombok naar Bali stond klaar en we zagen dat het erg druk was. Na 15 minuten gewacht te hebben tot alle Moslims in de provisorisch aangelegde bidgelegenheid op de boot hun ronde hadden gemaakt startten de motoren van de boot. De meiden hadden matrassen gescoord terwijl Roy en Mathijs weer een spelletje jokeren speelden. Dat kwam natuurlijk wel goed uit en al snel werd er een plekje gevonden tussen de slapende meiden en kon er wat slaap ingehaald worden. Rond 7 uur pm kwamen we aan bij Kadek Restaurant en was de minivan naar Kuta vol met blondines. Na een uurtje rijden zagen we Kuta weer voor ons in het avondlicht, een vertrouwd beeld. We zetten stevige tred richting L.A. Inn en maakten ons daarna klaar voor een etentje bij een van de goedkopere restaurants van Bali. Zo konden we mooi wat besparen voor de avond, want de avond Bali zat er weer dik in! De meiden toverden de fluitjes uit de hoge hoed en er werd gedanst en gesjanst tot in de vroege uurtjes, awesome man! Er waren deze avond weinig ontwikkelingen, dus Kitty sliep samen met Jo.

Dag 156 The Trip:
Vandaag gingen we het nogmaals proberen: een motobike huren in Kuta. Deze keer huurden we de motobike gewoon bij het hotelletje. ’s Ochtends werd Mathijs wakker gemaakt door Roy met de vraag of we nog op pad gingen. We hadden van verschillende mensen gehoord dat Uluwattu en Dreamland de moeite waard was om te bezoeken. De motobikes werden geregeld en het was tijd voor een gezamelijk ontbijt. Rond een uur of een werd de motobike gestart en konden we vetrekken. De motobike fellowship bestond uit Mathijs, Roy, Miriam en Caroline. De tocht verliep prima en na iets minder dan een uur rijden kwamen we aan in Uluwattu. Dit is een tempel boven op de klif. Het was schitterend om te zien. Beneden waren hoge golven te zien die op de rotsen uiteen spatten. We waren in korte broek aangekomen, en dat was niet allowed. We kregen een paarse sarong te zien die ons allen goed stond. We zeiden de tempel en de apen gedag en reden met de motobike naar een ander gebied waar Uluwattu bekend om staat: Surfen. Vanaf een restaurantje boven op de klif zagen we de prof-surfers hun kunsten vertonen. Zonder een zwemdiploma en surfervaring verdrink je geheid. We bestelden een Jaffle en genoten van het uitzicht. We hadden vandaag niet zoveel tijd dus pakten we de motobike en reden we naar Dreamland. De naam zegt het al, het was een waar paradijsje. Het is hier minder druk kan Kuta en de golven waren hier ook behoorlijk. Tijd voor de avonturiers om een duik te nemen. Binnen twee minuten was het Peppie moment daar. Mathijs dacht even te body-boarden op de enorme golf. De resulteerde in een koprol waarbij de neus hard de bodem raakte van de ocean. AUWW, en de bekende woorden T*F*S T*F*S (Roy weet wat dit betekend) kwamen uit de mond van Mathijs. De schade viel mee, gelukkig geen gebroken neus, alleen wat bloed en dikke neus. De dikke lip werd gekoeld met een koude Bintang. Waar Bintang al niet goed voor is. Rond een uur of 5 reden we terug naar Kuta om snel nog even te douchen en om te kleden