Laos Experience

Sabaidee,

Het is weer tijd voor een nieuw berichtje. Nu vanuit prachtig mooi Laos. De afgelopen week hebben we weer veel meegemaakt: Gibbon Experience, Mekong Boottocht en Luang Prabang. In dit bericht proberen wij onze avonturen weer in een smeuig verhaal samen te vatten.

Dag 99 The Trip:
Vandaag was het tijd om onze biezen te pakken om Hippie Town Pai te verlaten om door te reizen naar de Laotiaanse grens. Rond 9 uur am moesten we ons verzamelen bij Ayo travelservice. Het ontbijt bestond deze keer uit Cheese Onion Chips en Original Chips. Nadat alle tassen in de bus waren gepropt kon de reis beginnen. Deze bus was helaas niet rechtsstreeks naar het grensdorpje Chiang Khong, maar we gingen eerst terug naar Chiang Mai. In Chiang Mai aangekomen moesten we in een andere minibus overstappen die ons bracht naar Chiang Khong. Tegen het einde van de middag kamen we aan in het grensdorpje. We stopten bij een guesthouse en daar moesten we even een uurtje wachten zodat onze 30-daagse Laos visum in orde gemaakt kon worden. Toen we ons paspoort weer terug kregen verplaatsten we ons naar een klein haventje om zo de overtocht te maken naar Laos (welgeteld 1 minuut varen). We moesten deze dag (3 juni) wel Thailand verlaten, aangezien deze dag ons Thaise Visum afliep. We kregen onze departure stempel en we liepen richting de boot. Het was een kleine smalle boot met iets teveel pk, want hij ging behoorlijk hard en de voorste passagiers waren kletsnat geworden (great success). De eerste voetstappen werden gezet op Laotiaanse bodem. Meteen zagen we al dat dit wel een relext land was, aangezien de douane ambtenaren met hun uniform op half zeven lekker genoten van hun Beer Lao. Ze moesten helaas opstaan om ons van een stempeltje te voorzien. Het ging redelijk snel en we liepen richting de hoofdstraat van het Laotiaanse dorp Hoaixay. Het kantoor van de Gibbon Experience (we leggen later uit wat het inhoudt) was pas om 6 pm open dus we moesten even wachten. We gingen lekker even wat eten en wat drinken todat het kantoor openging. We hebben ons ingecheckt en we bekeken een filmpje over de veiligheid en ervaringen tijdens de Gibbon Experience. We moesten even een krabbel zetten voor de gevaren, stel: We zouden 110 meter naar beneden vallen zou dat onze eigen verantwoording zijn en is The Gibbon Experience dus niet aansprakelijk. Daarna zijn we naar een guesthouse gegaan en hebben we 's avonds gegeten bij de Indier. Alle barretjes gingen rond 11 uur dicht zodat ons lichtje al vroeg uit ging.

Dag 100 The Trip:
De dag van de Gibbon Experience. Eerst even een korte uitleg wat het precies inhoudt: ‘The Gibbon Experience’ het is een 3-daagse zware hike door de jungle. Het transport: je benen en ‘ziplines’ (stalen kabels) die je in een razendsnel tempo van boom naar boom brengen. We hadden al van andere rugzaktoeristen gehoord dat het helemaal geweldig was, en we hadden er dus reuze zin in. Rond half 9 am moesten we verzamelen voor het Gibbon kantoor. Er gingen twee 4-wheel drive trucks naar het laatste dorpje voor het Bokeo National Reserve park. We zaten in de open truck achterin en konden zo extra genieten van het landschap, de mensen en de verzakte weg. We zaten achterin met Julie, Emma en 2 Denen (Ilse en Rune). Na anderhalf uur rijden was het tijd voor een pisstop. De plaatselijke ouwe gek was ook vertegenwoordigd en hij was verantwoordelijk voor het incasseren van het toiletgeld. (welgeteld 1000 kip), twee stappen verder was het echter gratis maar werden achteraf wel achtervolgd door de ouwe gek. Na deze stop was het tijd om de geasfalteerde weg te verlaten en ons op de modderige wegen te begeven. De truck ging eerst door de rivier, maar aan het einde was een heuvel en we kwamen vast te zitten. Het was dus uitstappen en duwen. Dat is tenminste een echte jeep safari. Gelukkig konden we helemaal doorrijden naar het dorpje, anders moesten we dit hele stuk hiken en daar hadden we nog geen zin in. Eenmaal aangekomen bij het dorpje was het tijd om de hike naar Boomhutten (Treehouse) te beginnen. De hike door de jungle verliep soepel ware het niet dat we een disabled old woman in de groep hadden waardoor we af en toe wat vertraging op liepen. We hadden allen een happy hour hoed gekocht ter teken-preventie. Baloo de Beer gooide roet in het eten, de hoed was te lekker om aan te knabbelen en dus kreeg Mathijs een gehavende hoed terug. De Aziatische zwarte beer en Beer Lao zeiden we gedag, we gingen nu regelrecht de jungle in. Na een korte instructie deden we het tuigje om (we hoorden dat je deze precies hetzelfde aan doet als een luier) en konden we de eerste zipline richting Treehouse One nemen. Als ware helden op sokken deden we ons koeltjes voor maar van binnen branden we want onze Ardennen ervaring ging ons hier niet helpen. Naja, gewoon gaan! Onderweg tijdens de hike hoorden van een medereiziger dat Treehouse One het beste was en het gezelligst aangezien hier de meeste mensen in kunnen. De groep bestond totaal uit 14 personen (normaal gesproken 8 personen, maar voor de tweede keer op rij overgeboekt). Treehouse One bood onderdak aan 8 personen: Emma, Julie, Mathijs, Roy, Ilse, Rune, Vanna en Hop (haar broer Hip was nog thuis). Treehouse Two was bestemd voor het romantische Engelse stelletje Dave en Cat... NOT en Treehouse Three: Natalie, Sam, Scott (Alias, Van Der Sar), Woodie en Abby. Na een kopje koffie kon het avontuur aan de ziplines beginnen. Er werden een aantal gidsen opgetrommeld voor de eerste route. Wat een geweldige ervaring! Het traject bestaat uit verschillende stalen kabels varierend op lengte en hoogte. De topper was een zipline van 400 meter op 120 meter hoog! Je voelt je werkelijk zweven door de lucht en door een beetje naar achteren te leunen en de benen omhoog te gooien krijg je nog wat extra snelheid wat natuurlijk altijd leuk is. Om de een of andere reden kregen wij de eerste dag de indruk dat de Gibbon Experience niet gemaakt is voor ons lange Hollanders, wij bleven steeds weer op enkele meters verwijderd van het einde waardoor we een flink stuk ondersteboven moesten klimmen. Toch geen pretje als je flink wat meters onder je ziet en jezelf voelt hangen aan twee touwtjes. Na deze avontuurlijke middag keerden wij terug in Treehouse One voor het avondeten, Sticky Rice! Na het diner werd het al snel donker en kwamen de kaarsen tevoorschijn. In het kaarslicht en de aan een boomtak opgehangen zaklamp, praatten wij over de reizen en de verschillen tussen de landen van herkomst. Verder kreeg Mathijs nog een snelcursus ananas snijden en speelden we een potje schaken met Rooney. Hierna zochten wij ons bedje op dat bestond uit twee dunne matrasjes overhangen door klamboes.

Dag 101 The Trip:
Deze dag hadden we al vroeg met een van de gidsen afgesproken (6uur am) om de bossen te bezoeken op zoek naar gibbons. Het prachtige gezang van de gibbons maakte ons vrolijk en we hadden goede hoop op enkele wilde exemplaren mede doordat de laatste paar dagen een familie was gespot. Anderhalf uur, 5 teken en tientallen muggen beten later keerden wij zonder resultaat terug voor het ontbijt. Eerst sprongen we nog even terug het bed in omdat we maar weinig hadden geslapen om verschillende redenen. Na het ontbijt (Sticky Rice) waren we weer klaar voor de ziplines. Eigenlijk is het maar moeilijk te beschrijven wat voor gevoel je krijgt als je van een klein platform in de diepte springt, we hopen dan ook dat de foto's kunnen overbrengen wat wij hebben ervaren... en anders moet je het zelf maar gaan doen (www.gibbonx.com). Deze middag waren we op onszelf aangewezen en was het vrij-zippen door de jungle (zonder gids). De grote zip werd nog even genomen, waarbij Mathijs nog ongelukkig hard tegen een groene kussen aankwam. Het was gewoon echt geweldig. Tegen het einde van de middag was Roy het wel een beetje zat, aangezien hij toch zeker 1 km in totaal achterwaarts heeft geklommen. Toen iedereen weer in Treehouse one was verzameld was het tijd voor een potje poker en werd toepen uitgelegd aan de 'Foreigners'. Dit bleek Great Succes te zijn, we hebben het dan ook een aantal malen gespeeld. Op een gegeven moment zag onze Deense vriendin Ilse iets kruipen over de grote boom. Ze scheen met haar zaklamp erop en plots kwam er een spin te voorschijn ter grootte van een hand. Er ontstond paniek bij de Deense connectie, want ze waren geen fan van spinne, en helemaal niet van zulke grootte!. Steve Irwin II (alias Roy) ging op jacht. Gewapend met een leeg blikje pinda's werd de jacht geopend op deze Amazing Very Dangerous Specie (volgens onze gidsen NIET heel giftig). Veilig opgeborgen in het blikje werd de spin op de keukentafel bewaard om bij het ontbijt als verassing te kunnen verschijnen voor de meiden.
Daarna gingen we een voor een naar bed, tijd voor een goede nachtrust na al dat sliden...........NOT. Om een uur am werden we wakker geschut door harde wind en geschreeuw van de guides beneden. Iedereen was nog in dromenland en er ontstond lichte paniek. Van beneden werd er geroepen Evacuate, Evacuate, Strong Wind! Come Down! De Denen sliepen boven en hij liet in de paniek zijn Kram (overlevingspakket) van de trap vallen. Hierdoor raakten de gidsen overvallen door angst en zeilden af naar onze Treehouse. Daar stonden we dan allemaal met onze ogen half dicht, als we al ogen inhadden (Roy en Julie dus niet als lensdragers) en het worstelend met het tuigje om in de nacht af te reizen naar de veilige bodem. Een van de eerste regels die wij leerden was dat het verboden was bij nacht te ziplinen, in geval van nood (nu dus) mocht het dan wel. Wij waren dus wel excite om dit als weinige mee te maken. Het avontuur eindigde echter als een van Mathijs zn vele verhalen: anti-climax. De wind ging liggen en we mochten ons bed weer induiken om onze nachtrust te vervolgen.

Dag 102 The Trip:
Vanochtend hadden we nog een uurtje om vrij te ziplinen en na het gezamelijke ontbijt startte de weg terug naar het dorpje. Door de regen was het aardig glad geworden en dit zorgde nog even voor wat spannende momenten maar na de rivier te hebben doorstaan waren we terug in het dorp. Alsof de gids het aanvoelde kwam de mededeling dat er Beer Lao in het dorp was en hadden wij na 2 dagen afzondering weer een lekkere lauwe pils in de hand. De 4 Wheel Drive trucks kwamen weer aan en wij settelde ons met een lokaal gezinnetje in de back of the truck. Glipperig en glijdend hadden we een prachtige rit terug en hoorden wij verhalen over Schregenesse (Moskou). Na een tijdje werd de kleine op de schoot van Roy niet zo lekker en werden de Aziatische reistaferelen weer een feit. Na de lunch kwamen we terug in Hoaixay en spraken we om 8 uur pm af voor een laatste samenzijn met de gezellige groep. Toevallig speelde ook het Nederlands Elftal vandaag in Bangkok tegen Thailand en keken wij deze wedstrijd aangezien we toch 3 uur op onze Salami pizza moesten wachten. Hierna hadden we nog een afzakkertje en gingen we het bedje in aangezien we de volgende dag weer een lange boottrip naar Luang Prabang voor de boeg hadden.

De ervaring was top, het zippen van boom naar boom, de avond spenderen met Tarot (Frans kaartspel) tijdens de muzikale klanken van de jungle, schaakcompetities met Denemarken (met Holland als de winnaar), de wedergeboorte van Steve Irwin, het delen van reisverhalen en het simpelweg genieten van alles, maakte het een ervaring om niet meer te vergeten. Wij zetten echter onze vraagtekens bij de naam van de experience. Wij hebben alleen maar invisible gibbons gezien, afgezien van de 4 vliegende roze leeuwen en 3 constructionworkers.

Dag 103 The Trip:
Na heerlijk even uitgeslapen te hebben werden de rugzakken ingepakt en begaven we ons richting de haven. De Slowboat tocht naar Luang Prabang via Pak Beng stond op het menu vandaag. Eerst werd er nog even geontbeten bij een restaurantje bij de haven onder het genot van de Borat-movie. Om half 12 am was het tijd om naar de Slowboat te gaan. De gehele Gibbon Experience groep was ook aanwezig tezamen met andere backpackers. Voordat we de boot opgingen werd er nog even chips en Beer Lao ingeslagen. De totale boottocht duurde zo'n 7 uur. We hebben lekker achterin de boot (in de keuken) gechilt, kaart spelletjes gespeelt(poker, shit-head, 9-card poker etc), Beer Lao gedronken, slap geouwehoerd en dat allemaal in de heerlijke Laotiaanse zon. Het was een hele gezellige dag en de boottocht was adembenemend mooi. De Mekong bracht ons langs vele steile bergen en indrukwekkende landschappen. Het was een lange zit, maar we hebben zichtbaar genoten. Eenmaal aangekomen in Pak Beng moesten we eerst een steile heuvel opklimmen om zo vervolgens de hoofdstraat in te lopen. De vele Slowboats lagen rustig in het water te wachten op de dag die zal komen. In Pak Beng werden we meerdere malen aangesproken door een Stoney Melony gast uit Laos die ons Wiet/Opium wilden verkopen, helaas voor hem gingen wij hier niet op in. Gelukkig na 10 minuten lopen kwamen we bij een goede guesthouse aan en werden onze spullen gedropt en was het tijd voor het avondmaal. We hebben lekker gegeten, even naar huis gebeld (af en toe was het beltegoed op, dus werd de verbinding verbroken, en ouders wees maar niet ongerust het gaat allemaal nog goed, we doen voorzichtig.... :)) Pak Beng was verder wel een beetje 'dodgy', omdat er vele vage figuren rondliepen en de stroom in het hele dorp standaard om half elf uitging. Ach ja, we hebben het maar het beste van gemaakt in Pak Beng ;).

We gaan morgen verder met schrijven, dus hou de site in de gaten. Er komen nog meer verhalen. We gaan nu even lekker wat eten en drinken (zitten namelijk alweer 4 uur achter internet).

Tot morgen

Lakon,
Matt & Roy